გალაკტიონ ტაბიძე

ქანდაკება

ხელს ნუ შეახებთ ქანდაკებას არ გამიფუჭოთ!

ეს გენიოსის სახე არის გამოყვანილი,

შორს რომ გასცქერის და სახეზე დუმილი უცხოდ

გადაფენია ... მაღალ ფიქრთ და გრძნობით აღვსილი.

სამკუთხიანი ქუდი ხურავს, მაზედ ვარსკვლავი,

თითქო სამყაროს დასთამაშებს მისთვისვე შექმნილს ...

რა აგონდება მეფეს ბედკრულს? - შორი საფლავი

ობოლ კუნძულზე თუ აფიქრებს მწარედ დაღვრემილს?

                                                              ან იქნებ ფიქრობს 

                                                              ძველ საფრანგეთზე,

                                                              თავის თავზე და

                                                              ზეციურ ღმერთზე?

                                                              სამშობლო მხარე

                                                              თუ აგონდება

                                                              და მისთვის შფოთავს,

                                                              მისთვის ღონდება?

                                                              ან იქნებ ახსოვს

                                                              ბრძოლისა ველი,

                                                              ცეცხლად ქცეული

                                                              და საკვირველი.

                                                              გულს უკლავს სკიპტრა

                                                              ოხრად შთენილი

                                                              და რესპუბლიკა

                                                              კვლავ აღდგენილი?

გმირო, იქნება სული შენი ჩვენს მოკვდავ სოფელს

სთხოვს უჩვეულოს, გასაკვირველს და მიუწვდომელს?

მითხარი, გმირო, რა გაწუხებს, რა გავალალებს,

საით მიაპყრობ შენს გამჭრიახ და ძლიერ თვალებს?

განა კვლავ გესმის რჩეულ რაზმთა მქუხარე ჰანგი,

ფიქრი ისევე ამ სოფელზე გაწუხებს განა?

და ისევე გსურს, რომ მღეროდეს შენივე ჩანგი:

- "შენ, იეღოვავ, ცა გეკუთვნის, მე კი ქვეყანა! "

გალაკტიონ ტაბიძე 

1920 წ.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

სასიკვდილო მწუხარება

ნუ მომასმენთ გლოვის ჰანგებს, მაღრჩობს ცრემლთა

                                                                         მდუღარება,

რომ ცხოვრება ისე ჰქრება, როგორც უხმო მწუხარება.

მომე თასი! სიკვდილის წინ მე გადავკრავ წითელ ღვინოს

და მუსიკა ააკვნესეთ; რომ დაღალულს მიმეძინოს!

იდუმალი, შორეული სატრფო ჩემი აღარ მოვა,

მას ამაოდ მიხატავდა შუაღამის ფიქრთა გროვა.

და ამაოდ ის ჩემს გულში სხივნართ ელვად ჩაექსოვა,

დიდხანს ვძებნე იგი ბრბოში, მაგრამ გულმა ის ვერ ჰპოვა.

არ მოვიდა! ბინდის მხარე არ ჰქნა, აღარ მიატოვა

და ცხოვრება ჩემი იყო როგორც ნისლი, როგორც გლოვა.

მწუხარებამ შვების სხივი ამოაშრო, ამოსწოვა

და სიცივემ თეთრი თოვლი თეთრ სუდარად დაათოვა.

მე აღარ მწამს შენი სულის, გამიგონე - იეგოვა,

თუ ის ლანდი შორეული ეხლა მაინც აღარ მოვა.

თასი, თასი! სიკვდილის წინ მე გადავკრავ წითელ ღვინოს

და მუსიკა ააკვნესეთ, რომ ტკბილ ხმებში მიმეძინოს!

ციტირებულია წიგნიდან:

გალაკტიონ ტაბიძე

ტომი I

გვერდი 305,306

1909 წ.